domingo, 27 de octubre de 2013
viernes, 20 de septiembre de 2013
lunes, 2 de septiembre de 2013
RECUERDOS DE MADRUGADA
En avitaciones oscuras en casas humedas con savanas y mantas viejas y surcidas,los silencios de la noche se imponian,en el pueblo en el que nací.
Ya en la larga calle: se van hoyendo los ecos del sereno que despierta a los vecinos que premio una propina;toca a sus puertas: con el fin de que no se les haga tarde en su trabajo.
Los picaportes de las puertas,ya los conocia y savia a que casa tocava,gritando:¿LAS CUATRO Y MEDIA Y SERENO?,al rato se hohian los portazos de las grandes puertas de madera, de los vecinos que se hivan al trabajo. Las sirenas de las fabricas,abisando de la hora sonavan por doquier,y los cascos de las mulas ho caballos tirando de carros de los payeses madrugadores,para estar en la tierra , a primera hora del dia.
Cuando se terminavan los ruidos: me quedava dormido,asta que la madre nos despertava para hir a la escuela,hibamos a la comuna,que estava fuera en el patio,sacavamos agua del pozo y nos labavamos la cara,y nos peinavamos en un espejo pegado en la pared
Saliamos de casa solos los niños;y nos hivamos rejuntando conforme pasavamos por las calles con otros niños:y asi en grupo llegamos a la escuela.
Julio
miércoles, 17 de julio de 2013
como algunos no me habéis visto; aquí os dejo una instantánea,del dia de la madre en casa de mi hijo
Y aquí estoy yo con tres años con dos de mis hermanos
Y aquí esta mi nieta con 16 años, dueña de la abitación de los abuelos,con sus clases de guitarra
QUE TENGAIS FELICES VACACIONES, un abrazo para todos
viernes, 5 de julio de 2013
cluenda feste major
En Olesa se cambiaron los fuegos artificiales, de final de fiestas:por este sistema de participación,con la cual los ciudadanos nos identificamos mas,a la par nos cuesta mas barato ahí os dejo la traca final, muy buenas vacaciones
lunes, 24 de junio de 2013
domingo, 9 de junio de 2013
Els Revassaires
Este lo hicimos para pasar el barranco
La fuente primera se encuantra al pasar el puente
Preparando el fuego,para las brasas
Nuestra estancia
El fuego, la gran compañía del hombre
Y esto: es lo de toda la vida;(pasarlo bien)
Y como siempre : damos la bienvenida esperando que se respete el lugar y l trabajo que nos cuesta mantenerlo.
Estos rincones: tenemos la suerte los que somos de pueblo; de tenerlos, nos dejamos hir y somos los mismos que cuando heramos niños. Nuestras vidas Han trascurrido por diversos caminos, unos médicos,otros de banca, otros peritos,peones, diversos oficios pero todos conocidos del mismo pueblo.
La vida nos ha cambiado en algunos aspectos: pero somos los mismos todo somos los mismos
Julio
lunes, 27 de mayo de 2013
Una de patos
UNA DE PATOS
Estando yo en el huerto, escardando las plantas, (removiendo la tierra), y paso una familia de patos, (a poca altura) Cúa-Cúa, yo Cúa, ha eso que dan la vuelta, y se posan ha unos metros de donde estoy yo, con la intención de picotear, caracolees gusanitos y toda clase de bichitos que van saliendo.
La pata-Cúa-Cúa-Cúa: Yo Cúa-Cúa-cada-que?: la pata levantando el tono: CUA-CUA CUA, que no es ati, que les estoy enseñando ha mis hijos: yo Cúa-Cúa, bueno no te molestes, que mi intención no es molestarte.
Estuvieron paseandose, y al CÚA, levantaron el vuelo todos de golpe, cucuando entre ellos, y yo CÚA-Cúa, de nada. Aunque no se si me daban las gracias, Ho me criticaban diciendo: ¿que se ha creído este que es el dueño de todo?
Julio
sábado, 11 de mayo de 2013
espiritu de primavera
Para motivar esta entrada: he escogido esta sardana
que se llama: traduciendo:los pajaros juguetones,es una meloia alegre,referente al inicio del dia,y el festejo de las aves
http://youtu.be/OvYGMoskot0
ESPIRITU DE PRIMAVERA
Boy ha empezar este reato:como la jota que dice:UNA MAÑANA MUY TEMPRANITO,SALI AL HUERTO CON EL ATICO;Y CUANDO LA AURORA VENIA YO LA RECIBIA CANTANDO COMO UN PAJARICO.
Paso por el puente del rio,veo los pescadores que han madrugado mas que yo: quejandose de las especies foraneas:que se comen a las autoctonas.Ya se empieza a hoir la gran orquesta,que cuya melodia sonora,vendice las luces de nuevo dia del mes de mayo.
Explota y rebosa la simiente que germina por doquier,por el aliento del espiritu de la primavera,la nuez cubierta por el follage,germina a a sombra de sus mayores,lo que me permitirá transplantarla y sembrarla en otro lugar.
La pillé,Una culebra dirigiendose al cañar:se detuvo al verse descubierta:relantizando su marcha,temiendo un ataque; pues no era esta mi intencón,no soy su enemigo.Este monton de hierva seca la boy a sacar: CARAMA? UNA CRIA DE CULEBRA?bueno ya han criado:espero que den buena cuenta de los ratones y topos.
Boy a ponerle las cañas a las tomateras,y a recoger las ultimas havas,para arrancarlas: y preparar la tierra para sembrar las verengenas y los pimientos. Y asi pase una mañana de un dia a la mitad del mes de mayo,en medio del gran escenario de la primavera, con el fondo musical de variedad de especies de avesque hacen reflexionar:recogiendose uno en el interior de su espiritu.
JULIO
que se llama: traduciendo:los pajaros juguetones,es una meloia alegre,referente al inicio del dia,y el festejo de las aves
http://youtu.be/OvYGMoskot0
martes, 30 de abril de 2013
ANECDOTAS
ANECDOTAS
CURRANTES
Esto que piensas hacer, lo venden, y queda bien fino, y acabado: ya-ya-ya ¡ bueno a mí dejadme estar que me lo hago yo! y me lo haré ha la medida de este rincón.
El Cajón de los deseos, que no es otra cosa que la caja de herramientas, en donde boy metiendo lo que me puede hacer servir. Y dicho sea de paso me evita de ir ha la ferretería mas de una vez.
Que buscas papa dice mi hijo, pues ando buscando tornillos de esta medida, Huyyy en el taller me han hecho tirar unos cuantos, que ya eran viejos, Viejos: anda hijo mañana remueve el cubo y me los traes.
Estoy todo el DIA sacándole el polvo, ha la maquina de disco, ha la taladradora y al soldador: quieto Julio, no bayas deprisa, tranquilo tienes todo el tiempo ¿Uno que es un currante y cuanto pasa un rato, no se acuerda y se embala; Bueno tranquilo que ya te duele la espalda.
Ya esta bien: recojo las herramientas barro y dejo limpio el lugar me levanto los pantalones dignificando mi chistosa estampa. He recogido tanto polvo que cuando me quito los pantalones, en el aseo, casi se me quedan de pie-siempre es bueno, pillar un poco de mierda, con dignidad: siempre y cuando sea de duración limitada.
He pecado de idolatría, me he quitado años no quilos de mierda de encima, muda nueva, estoy hecho un dandi el culto al cuerpo me da satisfacciones aunque me duela la espalda: pues ya no me viene de nuevo: buenas noches ha todos, yo pienso dormir, sin ningún remordimiento
Julio
CURRANTES
Esto que piensas hacer, lo venden, y queda bien fino, y acabado: ya-ya-ya ¡ bueno a mí dejadme estar que me lo hago yo! y me lo haré ha la medida de este rincón.
El Cajón de los deseos, que no es otra cosa que la caja de herramientas, en donde boy metiendo lo que me puede hacer servir. Y dicho sea de paso me evita de ir ha la ferretería mas de una vez.
Que buscas papa dice mi hijo, pues ando buscando tornillos de esta medida, Huyyy en el taller me han hecho tirar unos cuantos, que ya eran viejos, Viejos: anda hijo mañana remueve el cubo y me los traes.
Estoy todo el DIA sacándole el polvo, ha la maquina de disco, ha la taladradora y al soldador: quieto Julio, no bayas deprisa, tranquilo tienes todo el tiempo ¿Uno que es un currante y cuanto pasa un rato, no se acuerda y se embala; Bueno tranquilo que ya te duele la espalda.
Ya esta bien: recojo las herramientas barro y dejo limpio el lugar me levanto los pantalones dignificando mi chistosa estampa. He recogido tanto polvo que cuando me quito los pantalones, en el aseo, casi se me quedan de pie-siempre es bueno, pillar un poco de mierda, con dignidad: siempre y cuando sea de duración limitada.
He pecado de idolatría, me he quitado años no quilos de mierda de encima, muda nueva, estoy hecho un dandi el culto al cuerpo me da satisfacciones aunque me duela la espalda: pues ya no me viene de nuevo: buenas noches ha todos, yo pienso dormir, sin ningún remordimiento
Julio
domingo, 21 de abril de 2013
Me he atrevido a hacer un poema que no tiene nada que ber con la leyenda de Sant Jordi,pues le falta la princesa, y la torre:en fin? la imaginacion es libre.
SANT JORDI
COM ELS CAMINS DEL AIGUA
MUNTAÑA AVALL VAN REJANT
I LA SANG D`UNA LLANÇADA
PER LA FERIDA VA VESANT
LA FERA AGONITZA EN MIG D`UN VASAL
LA SANG DEL DRAC BASSADA
LA TERRA SE LA VA EMPASSANT
I DE AQUELL LLOC AMB MÁGIA
UN ROSER VA BROTAR.
UM POM DE ROSES PORTAVA
EL CAVALLEER A LA MA
I PER ON PASAVA LAS DONAVA
PER ENSENYAR HA ESTIMAR.
NACIONS I CULTURES DIVERSAS
ENSENYAMENTS I ROSES REPARTÍ
I HA CAMBI D`AMOR I VELLAS PARAULES
DE CONAJEMENTS I SAVIESA ES VA FARCÍ
RESPECTE I ESTIMACIÓ
PER PERSONAS I CULTURES
PERQUE ES LO QUE VOL NOSTRE SENYOR
LA ROSA PER AMOR I ARMONIA
I EL LLIBRE PER FORMACIÓ
julio
HOS LO TRADUZCO EN CASTELLANO
COMO LOS CAMINOS DEL AGUA
MONTE ABAJO VA MANANDO
I LA SANGRE DE UNA LANZADA
POR LA ERIDA VA REVOZANDO
LA FIERA AGONIZA EN MEDIO DE UN CHARCO
LA SANGRE DEL DRAGON MANADA
LA TIERRA SE BA FILTRANDO
Y DE AQUEL LUGAR CON MAGIA
UN ROSAL BROTO
UN RAMO DE ROSAS LLEVABA
EL CABALLERO EN LA MANO
Y POR DONDE PASABA LAS DONABA
PARA ENSEÑAR A ESTIMAR
NACIONES Y CULTURAS DIVERSAS
ENSENÑANZAS Y ROSAS REPARTIO
Y A CAMVIO DE AMOR Y VELLAS PALABRAS
DE CONOCIMIENTOS Y SAVIDURIA SE RELLENO
RESPETO Y ESTIMACION
PARA PERSONAS Y CULTURAS
PORQUE ES LO QUE QUIERE NUESTRO SEÑOR
LA ROSA POR AMOR Y ARMONIA
Y EL LIBRO POR FORMACION
JULIO
Feliz Sant Jordi
lunes, 8 de abril de 2013
HOMENAGE HA UNA VICTIMA
HOMENAGE A UNA VICTIMA
Quise compartir mi vida con ilusión y esperanza
Dejando atrás mi niñez, la pubertad y la añoranza
Ataviada con mi blanca pureza mis sueños y mi alma di
Y para sellar tales sentimientos mi cuerpo y mi amor le ofrecí
Un blanco velo cubría su alma y su ser
Y en los quehaceres diarios vi. mis alas de ángel caer
El blanco velo ennegreció transluciendo su interior
Y al descubrirlo me horrorizo pues con su mirada me oprimió
El respeto brillo por su ausencia,
Perdió la educación en su comportamiento
Dejando tras de si una evidencia
Brutalidad mal trato y dejamiento
Desesperada y enloquecida
Puertas llame y golpee
Y en mi angustia y dolor
Rastros de sangre deje
Las puertas que me abrieron
Alejaron de momento al maltratador
Pero con su orgullo herido
Acechaba como un cazador
Que desespero de vida por decir si quiero
No era esto lo que buscaba
Mientras lo iba maldiciendo
Demonios con hábito de monje
Que con sus mañas te hacen suya
Por fuera hechos de blancura
Y por dentro pudredura
Julio
viernes, 22 de marzo de 2013
`Làvi El buelo
L`AVI
Amb el cistallet ha la ma.
pas lent y amb els peus arrossegant
l`avi retorna capa la llar
desprès de l`ultima jornada.
67 anys tenia
y al retiro li havien donat
ja era prou gran ,ja li tocava
i s`afanava cap a cassa prou cansat
Quans pensaments,quantes desventures
pesarien per la testa blanca del avi
llauradó,segador,pastor,pica pedrer,
manobre y per últim operari del tèxtil
Dugués dones se li ban mori ales seves mans
quatre filles amb elles va tenir
i la dona que tenia hiha sen vells.
amb la cunyada es va recollir
Sempre sarcan-se feina
sempre les mans ocupades
o lectures interminables
en els vells diaris que arribaven ha les seves mans
Dos germans i dues germanes
amb el pare i la mare
el pare ensenyava als nois,¿les noies no?
perquè per elles no era necessari,ni llegí,ni escriure
Passaven les llargues nits d`hivern
dintre del mas allunyat
feinegen y aprenent tot
lo que el pare els ensenya
¿Aquí devia d`estima al avi?
quan amb 101 anys
la valleja el va guanya
i en el llit boí estirat
abraçava i petonejava.
¡Potser ens ho feia sospita!
julio
EL ABUELO
Con el canastito en la mano
Paso lento y con los pies arrastrando
el abuelo vuelve al hogar,
Después de la última jornada.
67 años tenía
Y el retiro le habían dado
ya era mayor, ya le tocaba
se afanaba para llegar a casa,
pues andaba bastante cansado.
Cuantos pensamientos, cuantas desventuras
Pasarían por la tez blanca del abuelo
Labrador, segador, pastor, pica pedrero
mano de obra,y por ultimo, textil.
Dos mugeres,se le murieron en sus brazos
cuatro hijas con ellas tuvo,
y la mujer que tenía ya de mayor
con la cuñada se recogió.
Siempre buscando faena
siempre con sus manos ocupadas
o lecturas interminables
con viejos diarios que llegaban a sus manos.
Dos hermanos, y dos hermanas
con el padre y la madre
el padre enseñaba a los chicos ¿las chicas no?
ellas no necesitarían saber leer ni escribir
Pasaban las largas noches de invierno
dentro del más alejado
faenavan y aprendían todo
lo que el padre les enseña.
¿A quien debería de amar el abuelo?
cuando con sus 101 años
la vejez le venció,
y postrado en el lecho
Abrazaba y besuqueaba.
¡Quizás nos lo hacia sospechar!
Julio
viernes, 15 de marzo de 2013
LA MIERDA
LA MIERDA
EL FEMER
Tu que estàs amuntegat
fastigós i putrefacte
La teva flaire es infecta
I la teva visió es molesta
Quan incomprès ets benvolgut femér
Apilat ,despreciat i arraconat
La teva composició es fastigosa
I les teves entranyes corruptes.
Mes ai benvolgut femer
Quanta riquesa estalvies
Ets or quan t`escampen
I dones aliment als qui et deprecien
Julio
EL ESTRCOLERO
Tú que estás amontonado
Asqueroso y putrefacto
tu aroma es infecta
Y tu visión es molesta
Cuan incomprendido eres
Bien querido estercolero
Despreciado y arrinconado
Tu composición es asquerosa
Y tus entrañas corruptas.
Más hay mi querido estercolero
Cuanta riqueza guardas
Eres oro cuando te esparcen
Y das alimento a quienes te desprecian
Julio
viernes, 8 de marzo de 2013
BLANCA NIEVES
La
Blanca Nieves duerme en su lecho de rosas
el
príncipe la contempla se acerca al rostro y la besa
su
rostro empieza a reaccionar y abre los ojos lentamente
en
etapas para acostumbrarse a la luz.
Se
incorpora quedando sentada en el lecho, el príncipe quiere cogerla en brazos
su
intención es montarla en el caballo: a lo que ella contesto; no ahora no llevo
mucho
tiempo dormida y me estoy orinando, y se fue a mear.
El
caballo le dio por defecar con tan mala fortuna que lo izo sobre el lecho de
rosas
y
como estas cosas se pegan el príncipe también le vinieron ganas,
pero
el lo tuvo mas mal porque llevaba la armadura entera,
y no
podía hacerlo asta que los criados no le quitaran la armadura.
Ya
de camino al castillo la princesa le comento que habéis comido amado mió
oléis
a ratas muertas, disculparme mi señora contesto el altivo príncipe,
esque
me tenéis asfixiada contesto ella, y así llegaron al castillo.
MORALEJA
DE SABIOS
Que
las verdades de la existencia no te estropeen una vida de ensueño.
Julio
lunes, 4 de marzo de 2013
cançó de matinada-joan manuel serrat-traducida al español
Ya hace mucho tiempo , pero espero que hos guste
miércoles, 27 de febrero de 2013
La Passió d'Olesa 1996 - Rècord mundial --- (Vídeo Agustí Boada)
Empieza ya la nueva temporada de la passiò de Olesa,y he pensado que os gustaria este video.Un brazo para todos
martes, 19 de febrero de 2013
Espero arrancar,sino una carcajada,por lo menos una sonrrisa de mis amigos,
Un abrazo para todos
UNA SORTIDE
DESPRÈS D`UNA NIT TRANQUI-LA
AMB LA CALMA REFLEXADA
DISPOSAR-ME A FER UNA PASSEJADA
DONS HI HA COMENÇO A SER GRAN
I ENS EM DE BELLUGAR,
SI NO VOLEM AGAFAR UNA BONA ENFERRITJADA
AMB L’ENTRA PA ALA MOTXILLA
I EL BASTONET A LA MA
A LA MUNTANYA AMB VAIG ENCAMINAR
AQUELL MATI ESTAVA ENTUSIASMAT
Y EL PROMIG VAIG MANTENIR
TAN A LA DRECERA COM AL BON CAMÍ
DESPRÈS DE DUES HORES
EL CIM VAIG TREPITJA
I AMB LA GANA QUE PORTAVA
AMB DISPOSAR A ESMORZAR
SOTA LA CREU, CARA AL SOL
I UN PAISATGE CONTEMPLANT
EL MEU CORT S`ANAVA ASSOSSEGANT
DESPRÈS D`AQUEST RELACZAMENT
M`ALSO SÚBITAMENT
PER DISPOSAR LA TORNADA
CAMINAVA ENTRE MIG DEL ALGINA
I MAL DE VENTRE AMB VA AGAFAR
BOSCANT A LES HORES UN LLOC ADIENT
MENTRE ESTAVA DEFECANT
LA MATA D`UNA FARIGOLA
M`ANAVA ACARICIANT
I AMB EL CUL BEN PERFUMAT
HO VAIG DEJAR AMUNTEGAT
AMB UN TOVALLÓ PER TAPA
A LA MUNTANYA NO S`A DE LLENÇA RES
TOT ENS LO EM D`EMPORTAR
PERÒ LA MERDA NO
DONS EL BOSC LA SAP CONFITA.
JULIO
Lo traduzco al castellano,para que todos lo entengais
Despues,de una noche tranquila
con la calma reflejada,
me dispongo hacer una paseada
pues ya comienzo a ser mayor
y nos hemos de mober
si no queremos coger oxido
con el bocadillo a la mochila
y el baston en la mano
al monte me encamine
aquella mañana estava entusiasmado
y el promedio fui manteniendo
tanto en la vereda,como el buen cmino
despues de dos horas,la sima pise
y con el ambre que llevaba
me dispuse a desayunar
debajo de la cruz cara al sol
y con el paisage contemplando
mi corazón se hiva sosegando
despues de este relajamiento
me levanté subidamente
para disponer el regreso
caminava en medio del encinar
un mal de vientre:me encogió
buscando un lugar propicio
mientras estava defecando
la mata de un tomillo
me estava acariciando
y con el culo perfumado
lo deje amontonado
con servilleta de papel por tapa
y esque en e lmonte:
no se tira nada
todo nos lo devemos de llevar
pero la mierda no
pues el la sabe provechar
Julio
jueves, 14 de febrero de 2013
PASTORES
EL CAYADO DEL PASTOR
Julio dale trabajo a este señor, ¡ me ordeno el jefe de personal! y cómo se llama usted ! Eusebio contesto
el hombre,y seguidamente puntualizó: discúlpeme usted pero es la primera vez que veo una fabrica por dentro,y estoy un poco aturdido y se me hace muy grande todo y muy complicado.
Pues que es lo que hacia antes ¡ PASTOR! me contesto;¿y eso que pasó? me quede sin ovejas, los dueños se las quitaron y yo me quede sin trabajo y me vine para Catalunya
a mis cincuenta y cinco años.
Mire usted Eusebio, no lo mire todo a la vez, concéntrese solo en lo que yo le mande,y si tiene dudas me las dice y poco a poco ira viendo la cosa por donde va he irá cogiendo confianza, muchas gracias se lo agradezco que me ayude contesto.
Baja estatura y delgado todo fibra acostumbrado al monte su rostro y su porte se reflejaba humildad y honestidad, llegaba al trabajo con su cayado dejándolo en el vestuario y al terminar salía con su callado era parte inseparable de el no se decir si el llevaba el cayado o el cayado lo llevaba a el.
Cuesta arriba por el camino hacia el monte lo veo a venir sus paseos y exploraciones para conocer el nuevo entorno en que se encontraba eran constantes .¡OYE JULIO!
gritando desde el camino me dijo,¿NO HAY UNA FUENTE POR AQUÍ?,NO EUSEVIO,TIENE MEDIA HORA DE CAMINO MAS Y CUANDO LLEGUE AL BOSQUE DE LOS ROBLES,AL LADO IZQUIERDO A LA ORILLA DEL CAMINO.
ENCONTRARA LA FUENTE., ESTE AÑO NO ME PARECE QUE HARÁS MUCHO ACEITE, NO LE CONTESTE el siguió su camino con la garrafa bacía en la espalda.
Y siempre con su cayado casi diarias eran sus viajes a la fuente y a sus entornos, respiraba, su cayado le hacia recordar lo que era y quizás soñaba al caminar que todavía era el guía de sus ovejas, y sus ovejas Iván con el.
Después de treinta años, ya no puede subir al monte, pero por la mañana temprano,por mas frío que haga Eusebio y su cayado callejean por las calles con el fin de no quedarse quieto.¿Y porque no? le gusta pensar que va con sus ovejas.
Julio
miércoles, 6 de febrero de 2013
EL FRAILE 3
ADIOS EL ABAD LE DICE
RECIO COMBATE EN LA VIDA
SE FUERTE QUE NO HAY ERIDA
QUE EL TIEMPO NO CICATRIZE,
LLORANDO LE BENDICE,
EL CORAZON LE SUGETA
Y CUANDO EL JOVEN LE OPJETA;
¿DÓNDE HALLAR LAS FUERZAS? ¿DÓNDE?
EN EL DOLOR; LE RESPONDE,
SER MARTIR…….SERAS ATLETA.
XIII
OS VAIS A ESCANDALIZAR,
EL FRAILE LLORANDO EXCLAMA
AUN ESTA VIVA LA LLAMA
NO LA HE DEJADO DE AMAR
PADRE LA QUIERO OLVIDAR,
ODIARLA…VANOS ANTOJOS,
SI ANTE DIOS REZO DE HINOJOS
Y ELLA SURJE ENTRE LOS DOS
ES CON ELLA Y NO CON DIOS
CON QUIEN SE ENFRENTAN MIS OJOS.
XIV
COMBATE ESE AMOR CON CALMA
EL ABAD CONTESTA AL TRISTE
YA QUE EL HÁBITO VESTISTE
PARA ARRANCARLO DEL ALMA
¡Y…! ¿DÓNDE ENCONTRAR LA CALMA?
CLAMA EL JOVEN, QUE PODER
EL AMOR PUEDE VENCER
SI SE PIERDE LA RAZÓN
Y HACEN TEMBLAR A SANSÓN,
LOS OJOS DE UNA MUJER.
xv
AL OIRTE ME CONTENGO
DICE EL ABAD–CALLA–CALLA,
QUE EN TUS PALABRAS ESTALLA
LA COLERA DEL INFIERNO—-
PARTE PUES Y QUE EL ETERNO
VENZA EN TU ALMA A SATANAS:
AL DESPEDIRSE AL COMPÁS
DIJERON CON AMARGURA.
EL ANCIANO—- QUE LOCURA,
EL JOVEN—NO AMARÉ JAMAS.
XVI
LANZANDO ALEGRE GAZNIDO
LA GALLARDA GAVIOTA
LA ESPUMA DEL AGUA AZOTA
VOLANDO EN BUSCA DEL NIDO
Y EL PESCADOR ATREVIDO
REMA ANSIOSO HACIA EL HOGAR
Y SE ESCUCHA EL RECHINAR
DE LOS HIERROS DE UNA NAVE,
QUE ZARPA Y VA COMO UN AVE,
INTERNÁNDOSE EN EL MAR.
XVII
ADIOS PATRIA—TE PERDÍ
LLORANDO EL FRAILE MURMURA
QUE VIDA TAN SINVENTURA
LA VIDA LEJOS DE TI—
¿O MUERTE? SEBATE EN MI
COMO EL SIMÚ EN LA PALMA
MAS–¿QUE DIGO? CALMA, CALMA
CORAZON TU LUCHA ES IMPIA
NO TE DEJO PATRIA MIA
TE LLEVO DENTRO DEL ALMA.
XVIII
HOGAR QUE ME DISTE ABRIGO
Y MADRE QUE ME DISTE EL SER
EN HORAS DE LUTO Y PLACER
OS LLEVO TODAS CON MIGO
Y COMO FIERO ENEMIGO
QUE LA VIDA ME ARREBATA
EL AMOR DE AQUELLA INGRATA,
QUE AUN ES VIDA DE MI VIDA
Y QUE ES FELIZ Y ME OLVIDA
Y SIN SABERLO ME MATA.
XIX
HASTA CUANDO MIALBEDRÍO
SERÁ PASIÓN TU AZOTE?
¿HASTA CUANDO EL SACERDOTE
SERA PURO YNO SERA IMPIO?
NOMAS TE OFREZCO DIOS MIO
QUE CON MI FIRME TESÓN
VENCERE EN MI CORAZON
TANTO Y TANTO LLORARÉ
QUE EN LAGRIMAS LA AOGARÉ
DENTRO DE MI CORAZÓN
XX
DIJO EL FRAILE CON VEHEMENCIA
EN TIERRA CAYO DE HINOJOS
Y SERIOS TRISTES LOS OJOS
PARA VER EN SU CONCIENCIA
LA PIADOSA PENITENCIA
MITIGÓ SU AMARGO DUELO
Y AUN FUE MAYOR SU CONSUELO
LA AMBICIONADA VISTA AL FIJAR
EN EL PROFUNDO DEL MAR,
Y EN EL INFINITO DEL CIELO.
XXI
DE LOS CAMPOS DE ESMERALDA
NO QUEDA YA NI EL RASTROJO
Y SECO EL PAMPANO ROJO
PIERDE LA VIDA SU GUIRNARLA,
CON SU AZ DE LEÑA A LA ESPALDA
VUELVE EL RUSTICO AL OGAR
Y HAY SOLO POR COSECHAR
LA ACEITUNA QUE NEGREA
Y QUE EL MIRLO, PICOTEA
SILBANDO EN EL OLIVAR.
XXII
TAN OSCURO COMO EL MIEDO
QUE EL AVE CANTOR SOTERRA
EN EL RINCÓN DE LA SIERRA
HAY UN PUEBLO EN EL OLVIDO
PARECE UN YERMO SU EGIDO
EN SU ASIENTO UN PEÑASCAL
Y BLANQUINADAS CON CAL
LAS CASAS DEL VECINDARIO
QUE CINCUNDAN EL CAMPANARIO
DE LA IGLESIA PARROQUIAL.
XXIII
EN ESTE TEMPLO CRISTIANO
TODOS CUMPLEN SUS DEVERES
Y A REQUIEBRAR LAS MUJERES
NO VA ANTE DIOS EL LIVIANO
EL CURIOSO VUSCA EN BANO
ESPLENDORES Y GRANDEZAS
SOLO INSPIRA SU POBREZA
RECOGIMIENTO Y TERNURA
Y SOLO EN SU NAVE OSCURA
EL PECADOR LLORA Y REZA.
XXIV
HAY PINTADO EN ARREBOL,
UN NIÑO DE DOIS EN CERA
QUE EL PUEBLO QUIERE Y VENERA
Y HALLA VELLO COMO UN SOL
TRES TRONCOS EN UN FACISTOL,
EN MEDIO FORMAN EL CORO,
NO HABIENDO ALLI MAS TESORO
QUE UNA VIRGEN DEL CARMELO
VESTIDA DE TERCIOPELO
CON LENTEJUELAS DE ORO.
XXV
LA IGLESIA CASI EN RUINAS
OSTENTA COMO PRIMORES
EN LOS ALTARES LAS FLORES
QUE LLEVAN LAS CAMPESINAS
Y CORONADO DE ESPINAS
LLENO DE SANGRE Y SUDOR
SE VE EN EL ALTAR MAYOR
DE UNA LAMPARA LA LUZ
AGOBIADO POR LA CRUZ
EL DIVINO REDENTOR.
XXVI
ES DE NOCHE; Y ANTE EL ALTAR,
Y CALZADA LA CAPUCHA
SE ALLA UN FRAILE A LA ESCUCHA
VAJO MUY VAJO REZAR
LA LUZ PROXIMA A ESPIRAR
A INTERVALOS REBERVEA
DE CRISTO LA FAZ SEBERA,
Y OTRO RUMOR NO SE NOTA
QUE EL HURACÁN QUE AZOTA
EMPUJANDO LA VIDRIERA.
XXVII
DE REPENTE AQUELLA CALMA
INTERRUMPE HONDO LAMENTO
QUE ARRANCA EL DOLOR VIOLENTO
DE LO PROFUNDO DEL ALMA.
¿DONDE ENCONTAR LA CALMA?
EXCLAMA EL FRAILE!HO DIOS MIO!
SI ES MI FUERZA EL DESVALIO
DE UNA MISTICA EMBRIAGUEZ
QUE PASA Y TORNA OTRA VEZ
COMO CAUCE POR EL RIO.
XXVIII
VUELVO DESPUES DE DIEZ AÑOS
YA TRANQUILO EL CORAZÓN
Y AHOGADA MI PASIÓN
EN UN MAR DE DESENGAÑOS
Y OTRA VEZ SUEÑOS EXTRAÑOS
OCUPAN MI FANTASIA;
EL AMOR QUE YO CREIA
YA MUERTO VUEVE A ESTALLAR
SOLAMENTE EN CONTEMPLAR
LA REJA EN QUE LA VEIA.
XXIX
ES SANTO ES SANTO;MURMURA
EL PUEBLO AL VERME PASAR,
QUERIÉNDOSE DISPUTAR
UN BESO EN MIS VESTIDURAS;
A MIS PIES CON SU ALMA PURA
VIENE A ARROJARSE EL CRISTIANO
CUANDO RUGE EL OCEANO
DE LA PASIÓN EN MI SENO
Y AY EN EL MUCHO MAS CIENO
QUE EN EL FONDO DE UN PANTANO.
XXX
INÚTIL ES QUE MINORE
LAS FUERZAS YA DESMAYADAS
Y QUE AYUNE, RECE, Y LLORE
EN VANO O DIOS QUE TE IMPLORE
EN LA TUMBA DE MI MADRE
Y QUE AMI CUERPO TALADRE
COMO EL CILICIO CRUEL…..
¡AUN NO HE OLVIDADO A LA INFIEL
QUE ME DEJÓ POR MI PADRE!
XXXI
EL VIENTO EN LAS REJAS ZUMBA
SE MUEVE LA LUZ DE REPENTE
Y EL FRAILE DA CON LA FRENTE
EN LA LOSA DE UNA TUMBA
CON SORDO RUMOR RETUMBA
EL GOLPE EN LA CRIPTA HUECA
Y MIENTRAS QUE ASI SE INSCESPA
EL TRISTE LLENO DE ESPANTO
CORRE LA SANGRE Y EL LLANTO
POR SU FAZ LIMPIA Y SECA.
XXXII
LA FIEBRE DEBORADOERA
IMBADE SU CUERPO YERTO,
EXÁMINE CASI MUERTO,
LE SORPRENDE ALLI LA AURARA;
POCO A POCO SE INCORPORA
AL VOLVER EN SU SENTIDO,
Y AL ARRASTRARSE ATURDIDO
BUSCANDO EL CONFESIONARIO,
LA ESQUILA DEL CAMPANARIO
ROMPE UN FUNEBRE TAÑIDO.
XXXIII
RECHINANDO LENTAMENTE,
SE ABRE DEL TEMPLO LA PUERTA
Y ENTRA EN LA NAVE DESIERTA
UNA HERMOSA PENITENTE
ESBELTA DE ALTIVA FRENTE
Y DE PALIDO COLOR;
EN DIOS FIJA CON AMOR
SUS NEGROS OJOS OCLADOS
DE ESTOS CIRCULOS MORADOS
QUE SOLO PINTA EL DOLOR.
XXXIV
OCULTA LA FILIGRES
SU FAZ BAJO EL MANTO,
VESA EL ABITO DEL SANTO
Y SE ARRODILLA A SUS PIES,
PADRE MURMURA DESPUÉS,
PECADORA CON TU MAS,
VENGO AQUI EN BUSCA DE PAZ;
SU VOZ EL MURMULLO
ES MAS DULCE QUE EL ORGULLO
DE LA PALOMA TORCAZ.
XXXV
AUN NO ERA, PADRE MUJER,
CUANDO A UN HOMBRE CONOCI,
Y AL CONOCERLE SENTI
MIS ALAS DE ANGEL CAER,
ERA CUANDO EMPIEZA A VER
LA MUJER POR OTRA PRISMA
Y SU ALMA EN SUEÑO SE ABISMA
SIN MOTIVO ESTA TRISTE
Y ASU MUÑECA NO VISTE
PARA VESTIRSE ASI MISMA.
XXXVI
MI PADRE COMO A UNA ESCLABA
EN UN CLAUSTRO ME ENCERRÓ
Y EN MATRIMONIO ME DIO
A UN HOMBRE A QUIEN YO NO AMABA
MI AMOR EN LA GUERRA ESTABA
EN AQUEL TERRIBLE INSTANTE
Y AHORA¿HO DIOS MIO? NO SE ESPANTE
PENSANDO EN LO QUE HE SUFRIDO
AL HALLAR QUE MI MARIDO…..
ERA EL PADRE DE MI AMANTE.
XXXVII
RESPONDIENDO A SU TERNURA
SE OYEUN QUEGIDO TAN HONDO
CUAL SI BRIBARA DEL FONDO
DE UNA HUECA SEPULTURA
VA A DECIR: CLARA¿ SOIS VOS?
MAS VIENE EL DEBER EN POZ
Y SE QUEBRANTA EL INFINITO
EL INFELIZ AHOGA EL GRITO
Y FIJA LA VISTA ENDIOS.
XXXVIII
ELLA SIGUE: AL HOMBRE AQUEL
NO HE VUELTO A VERLE JAMAS,
DE PENA MURIÓ QUIZAS
CREYENDO A SU AMADA INFIEL
E IMPURA SUEÑO CON EL,
AUNQUE EN NO SOÑAR ME EMPEÑO
VOS SANTO Y DE VOS TAN DUEÑO
DECID, COMÓ UNA PASIÓN
SE ARRANCA DEL CORAZÓN
Y SE DESTIERRA DEL SUEÑO.
XXXIX
SINTÍENDOSE EL FRAILE AOGAR
QUISO HUIR,LE FALTO BRIO
Y MURMURANDO¿DIOS MIO?
CAYÓ MUERTO AL PIE DEL ALTAR.
¿SOCORRO! EMPIEZA A GRITAR
LA PENITENTE ANGUSTIADA
MÁS FIJANDO LA MIRADA
EN EL SEMBLANTE DEL SANTO
¿ES EL! ¿ ES EL ! CON ESPANTO DIJO
Y HUYO HERRORIZADA.
XL
EN TANTO ESCARBADO EL SUELO
LA CASA DEL GALLO ATOLONDRA
SURGE DEL SURCO LA ALONDRA
CANTAN AL ELEVAR EL VUELO
EL OSCURO AZUL DEL CIELO
SE TORNA VIVA ARREBOL
MIRA A ORIENTE EL GIRASOL
SUENA LA ESQUILA EN EL MONTE
ENCENDIENDOSE EL HORIZONTE
Y SURGE RADIANTE EL SOL.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)